Με αφετηρία τις εμπειρίες του από τη διδασκαλία του ρετσιτατίβου του Mozart και περνώντας από τις σουίτες του Bach, ο Γιώργος Χατζηνίκος καταδεικνύει τη σημασία και τη χρησιμότητα της χειρονομίας στην κατανόηση της "πρωτογενούς κίνησης", δίνοντας ουσιαστικά μ αυτόν τρόπο μια "πυξίδα" για την ερμηνεία της μουσικής γενικότερα. [...]
"Πώς μελετάει κανείς ένα ρετσιτατίβο;", "Τι εστί χειρονομία και γιατί είναι τόσο σημαντική;", "Τι είναι σύνθεση και τι ερμηνεία;". Τα ερωτήματα-τίτλοι δείχνουν ξεκάθαρα τις απαρχές του κειμένου, αλλά ο Χατζηνίκος καταφέρνει να δημιουργήσει πάλι την ατμόσφαιρα μιας συνολικότερης αντίληψης της μουσικής, τόσο μέσα από ανεκδοτολογικές αναφορές και παρενθετικές σκέψεις, όσο και μέσα από απρόσμενες "διακλαδώσεις" της σκέψης του. Τελικά, όμως, ο Χατζηνίκος θέλει κυρίως να απορεί: "Πώς απολαμβάνουμε τη μουσική;", "Πώς την προσεγγίζουμε;", "Πώς την εννοούμε παραδοσιακά;", και τελικά "Πώς την ακούμε;". Αυτή η "υγιής απορία" φαίνεται να είναι η δική του πυξίδα.

Σελίδες: 44
Γλώσσα: Ελληνικά
Εκδόσεις: Νεφέλη